Op een dag besloten mijn ouders mij mee te nemen naar een ver zonnig land. Van opwinding kon ik ‘s middags de slaap maar niet vatten….we gingen met de auto naar Duitsland, daarna moest ik op de rug van mijn vader 2,5 uur onafgebroken in de rij staan om vervolgens samen met hem te worden vastgebonden in een veel te kleine stoel. Ik was daar zo van overstuur dat ik graag mijn Nijntjefilmpjes wilde kijken, maar dat mocht niet van papa, want het vliegtuig zou niet goed tegen Nijntje kunnen….

Gelukkig mocht ik na een half uur wel schreeuwend door het gangpad rennen. In mijn hand mijn nieuwste aanwinst, dat ik van mama had gekregen, een supervet boek van Nijntje. Omdat ik overal opa’s zag zitten ben ik die middag van hand tot hand gegaan om door elke opa die maar wilde mij te laten voorlezen.

Toen ik eindelijk die ellendige kleine ruimte mocht verlaten, rende ik uitgelaten naar onze koffers toe. De banden waarop die werden aangevoerd leken me wel leuk speelgoed en onbevangen stortte ik me op de lopende banden.

Toen moest ik al weer op de rug van papa wachten, totdat we eindelijk een auto hadden en ik in een veel te groot stoeltje eindelijk eens kon zien waar papa en mama mij nu mee naar toe hadden genomen.

De papa van Aron, die ook mee was, heeft mij vervolgens de McDonalds laten leren kennen. Wat een klotestreek van mijn ouders zeg, dat ze me nog nooit eerder naar dit vette restaurant hebben meegenomen…….is echt een te gekke tent, ik ga daar zeker nog vaker komen!

Daarna moest ik alweer in de te grote autostoel gaan zitten, om vervolgens wakker te schrikken toen ik in een mij volstrekt onbekend ledikantje werd gestopt. “Ja, ho eens, dat gaat zo maar niet”! Vervolgens heb ik alle aanwezigen een half uur laten weten dat ik het er niet mee eens was. toen was het genoeg geweest voor die dag en besloot ik maar rustig te gaan slapen.

De volgende dag ontdekte ik dat mijn vriendje Aron, die de dag daarvoor ook al met me mee was gereisd, nu in hetzelfde huis woonde en het net als ik, prachtig vond om rondjes door de woonkamer te rennen. Ook ontdekte ik dat hij het, net als ik, leuk vindt om buiten te zijn. Al snel zochten de we de deur op om de omgeving eens te gaan checken…..

Die was echt vet man! Er was heel veel zon, het was lekker warm, er stond een stoere trap te wachten om door mij beklommen te worden, het uitzicht was adembenemend en….er was zelfs een zwembad! Ik heb echt een supertijd met mijn vriendje Aron gehad.

« ‹ 5 of 9 › »

Er was alleen één probleempje……..het speelgoed waar Aron mee aan het spelen was, bracht bij mij een bepaald soort afgunst teweeg. je kent het gevoel misschien wel, je buurman heeft een nieuwe auto gekocht en je hebt het gevoel dat je daar niet bij achter kunt blijven. Dus wat doe je dan…..je gaat een paar minpunten van de auto van je buurman opzoeken om die er vervolgens terloops bij hem in te wrijven.

Welnu, zoiets deed ik vervolgens ook bij Aron. Met een mooie harde kreet probeerde ik hem verbaal af te leiden, waarna ik vervolgens een greep naar het speeltje in zijn hand deed. Helaas rekende ik vaak niet met de kracht van mijn vriendje, zodat de poging vaak mislukte en ik weer naar een vermaning van mijn ouders mocht luisteren….”Nout, samenspelen hè en geen ruzie maken” zeiden ze dan. Omdat ik niet zeker wist of Aron ook naar mijn ouders luisterde, herhaalde ik dat vaak nog even richting hem: “szaame Ajon”. Ik keek hem dan zo dwingend aan, dat het niet anders kon of mijn tegenovergestelde non-verbale boodschap beklijfde beter dan mijn verbale.

Ja, je mag dan wel vriendjes zijn, maar dat wil niet zeggen dat je de hele tijd maar lief voor de ander moet doen -;! En hoewel veel van deze trucjes vaak halverwege stranden vanwege mijn bemoeizuchtige ouders, heb ik mooi wel de weddenschap van Aron gewonnen wie van ons als eerste zou kunnen flirten met de Spaanse chica’s. Achterop de rug van mijn vader hoorde ik hem uiteindelijk dat ene woord zeggen, waarvan ik wist, dat als ik dat, voorzien van een hé-moet-je-mij-nou-eens-horen-grijns tegen een aantrekkelijke senorita zou zeggen, de dame in kwestie mij met een smeltende blik zou aankijken.

En achterop de rug van mijn vader kreeg ik het voor elkaar, juist toen hij een document tekende waarmee hij formeel gezien de huurovereenkomst van de auto ontbond. Mijn vader moest een beetje bukken om dit document te kunnen tekenen, waardoor ik rechtstreeks in de reebruine ogen van haar kon kijken……Ik zette mijn meest charmante gezicht op en zei vrolijk “Ola” tegen haar! Ziezo, missie geslaagd…….vriendje Aron heeft dan toch het nakijken!