Deze blog blijkt goed te worden gelezen. Mijn verschrikte constatering dat het vanaf nu nooit meer hetzelfde zal zijn heeft me geen windeieren gelegd.

Zo is mijn collectie Cars in drie dagen tijd verviervoudigd, heb ik de komende 10 dagen gegarandeerd elke dag een cadeau, heb ik reacties vernomen dat ik, ondanks mijn zusje, nog steeds de leukste ben, ben ik voor het eerst met mijn ome Harrie naar de speeltuin geweest, heb ik van papa een heel groot ijsje gekregen, heb ik met de babymevrouw een mooie brug van blokken gebouwd en heb ik voor het eerst mijn neefje Rink laten zien hoe je de eendjes moet voeren.

Onbegrijpelijk alleen, dat er daarbij ook regelmatig in de wieg gekeken werd en mijn zusje, al was het het kindje Jezus zelve, van hand tot hand ging. Wat is daar nou aan…..ze zegt niets, slaapt bijna alleen maar en bezorgt mijn ouders al dagen een kort lontje (en dan moet ik het weer ontgelden, heb ik het zogenaamd gedaan). Mijn vader mag sinds haar komst zelfs niet meer bij mijn moeder slapen en is naar de bank verbannen.

Soms, beste lezer, soms denk ik wel eens……..als de baby straks weg is, dan……. 1 keer heb ik die gedachte hardop tegen mijn vader geuit. Ik had goede hoop dat hij het wel zou begrijpen, sterker, dat hij die gevoeldens deelde. Maar hij deed net of ie het niet hoorde, alsof het doodnormaal is om de rest van je leven op de bank te moeten slapen.

« ‹ 3 of 22 › »