Het is zondagmorgen, vandaag vier ik mijn verjaardagsfeestje. Een paar dagen eerder was ik al echt 4 geworden en mocht ik in de klas trakteren. Mijn moeder had “rupsjes nooit genoeg” gemaakt, een lijfje van druiven aan een stokje met een aardbei als kop en chocoladerondjes als ogen. Wat mij betreft was al dat fruit eruit gesloopt en was dat rupsje gewoon een grote chocolade-nooit-genoeg geweest, maar ja, schoolvoorschriften omtrent gezonde traktaties he……je voegen naar het systeem begint al vroeg, zo blijkt maar weer….
Maar goed, het is dus nu zondagmorgen en zodra ik wakker ben kan het feestje wat mij betreft beginnen. Maar volgens mijn ouders moet ik nog minstens tot 15 uur wachten. Zouden ze enig idee hebben wat ze een kleuter, zonder nog enig besef van tijd of klok, vragen?
Dus moest er eerst gewandeld worden op de heide, want ja, die staat zo mooi in bloei……daarna moest er nog even koffie gedronken worden in dat leuke cafeetje in het bos. Toen we eindelijk thuis waren was het nog steeds geen 15:00 en moest ik nog 2,5 uur wachten. Wat?! Ik dacht dat ik langzaamaan gek werd.
Papa verzon een afleidingsmanoeuvre, we gingen alvast een stukje fietsen op de nieuwe fiets die ik voor mijn verjaardag had gekregen. We hebben een mooie fietstocht gemaakt, al ben ik op mijn loopfiets altijd nog een stuk sneller dan op deze nieuwe fiets met trappers. Onderweg nog wat filosofische onderwerpen bij mijn vader aangesneden: bijvoorbeeld wie nu precies de auto bedacht heeft, God of de mens. En hoe komen baby’s nu precies in buiken van mama’s terecht? Ja, mijn vader kreeg het voor zijn kiezen, hij zou weten dat ik als nieuwbakken 4-jarige met allemaal levensvragen zit.
Het feestje was geweldig! Mijn grote vriend Faber heeft me, ongevraagd, maar toch sympathiek, geholpen met het uitpakken van alle cadeaus die opvallend vaak bestonden uit een deel van de immens grote Cars-collectie. Mijn buurjongens, al iets ouder, hadden goed nagedacht over een cadeau en mij voorzien van pleisters en een hoog uitstekend vlaggetje, voor als ik te enthousiast voor mijn ouders uit zou fietsen. We hebben heerlijk gegeten en gedronken, het weer knapte op, het was in 1 woord GEWELDIG.
De volgende dag weer naar school ging een beetje moeizaam. Ik was natuurlijk weer te laat naar bed gegaan en was redelijk overprikkeld. Ik had er niet zo’n zin in die maandag erop. En dat terwijl ik in die anderhalve week dat ik nu naar school ging al ontzettend veel heb geleerd, let op:
1. Ik kan mijn ouders de stuipen op het lijf jagen door in het hoge klimrek op het schoolplein te klimmen en dan bovenop de 250 cm hoge in de “Titanic”-houding te gaan staan alsof ik Leonardo di Caprio zelf ben;
2. Mijn ouders nieuwsgierige inborst en vragen over mijn schooldag pareer ik voortaan standaard met “ik wil er niet over praten nu”;
3. Ik snap de humor van Disney en kan hartelijk lachen om de avonturen van Donald Duck, Knabbel en Babbel en Tom en Jerry;
4. Ik kan mijn naam schrijven;
5. En een van de eerste woorden die ik van mijn 5-jarige klasgenoten heb geleerd is: “Godverdorie”. Ik vond het wel knap dat ik dit woord onthouden had. Toen ik dit woord thuis enthousiast een keer liet vallen, waren mijn ouders minder enthousiast. Vertel ik een keer iets over mijn schooldag, is het niet goed……Voortaan gewoon weer puntje 2 herhalen.