En zo, beste lezer, beland je met je ouders en je zusje op eens in Israël.
Dit verhaal begint een jaar geleden, op een huisartsencongres. Mijn lieve mama komt daar een vriendin van de studie tegen, keuvelen samen wat en besluiten ‘s avonds samen te dineren en bij te kletsen. Op kosten van de belastingbetaler natuurlijk, want het gaat tijdens het etentje over het werk en dus kan de rekening in de boekhouding van de zaak verdwijnen…………u heeft er dus aan meebetaald, dat u het even weet.
Vriendin van mama laat weten dat avontuurlijke echtgenoot na jaren zwoegen in een geregeld leven in de regio Rotterdam toe is aan een nieuw avontuur. Hij had daarvoor het Midden-Oosten bedacht, het deel van de wereld waar het op dit moment pais en vree is. Plek van bestemming: Westelijke Jordaanoever……en ligt dat nu in Israël of in Palestina? Dat hangt ervan af aan welke kant je staat.
Echtgenoot van gaat geen filantroopje spelen daar, heeft geen last van een Jezus-complex, nee, er moeten daar harde euro’s worden verdiend met een vriend, die iets doet in Cloud-oplossingen voor ziekenhuizen in ontwikkelingslanden. Bedrijfje gaat wel aardig, maar er moet nu eindelijk wel wat vaart gemaakt gaan worden, want het spaargeld van de vriend van de echtgenoot dreigt langzaamaan op te raken. Vriendin van mama vindt dit wel een leuk uitje, zo lang het een tussendoortje van 2 jaar blijft, zegt haar werk op en is van plan met 3 jonge kinderen met haar echtgenoot mee te gaan, het avontuur tegemoet.
Wat volgt is een afscheidsfeestje voor mijn ouders in juli vorig jaar (hoera, Nadia de oppas komt weer!!!) en een door behoorlijke hoeveelheden alcohol ingegeven vage intentieverklaring ze eens op de Westelijke Jordaanoever op te zoeken.
Die vage intentieverklaring worden al snel concretere voornemens. Er worden reisboekjes in huis gehaald, er wordt druk met de Westelijke Jordaanoever geskypet. Papa zit diep weggedoken in landkaarten en booking.com, mama wil weer eens te veel en denkt ook Jordanië, Irak en Egypte even te kunnen meepakken tijdens de voorgenomen 15 dagen.
En zo belandden wij op 23 april om 07:00 ‘s ochtends op een maand daarvoor door terroristen kapot geschoten vliegveld in Brussel . Middenin de chaos van groot militair machtsvertoon, provisorische inchecktenten en rollerbanden moest ik even ingrijpen en een medewerkster van Brussels Airlines wijzen op mijn juniorschap om ervoor te zorgen dat we überhaupt het vliegtuig, die ons in 4,5 uur naar Tel Aviv zou vliegen, zouden halen.
Wat volgt is een duizelingwekkende rondreis door het Beloofde Land (mijn vader had de extra landen gelukkig uit het hoofd van mijn moeder weten te praten). Van schorpioenen, kamelen en fossielen van inktvissen in de woestijn bij Beersheva (daar waar Abraham rondzwierf), via de Dode Zee, oases, slangenpaden naar Jeruzalem en Bethlehem (of eigenlijk Beit Sahour), daarna weer door naar schildpadden, krokodillen, waterglijbanen en kapot geschoten tanks rond het meer van Galilea (daar waar ene Jezus rondzwierf) en de Golan-hoogvlakte om te eindigen bij de Middellandse zee (voor ons het leukste gedeelte van de reis).
Ik moet toegeven, de kinderen van die vriendin van mama, waren aangenaam gezelschap gedurende de 4 dagen dat we bij hen logeerden. Ze hadden een leuk huis en 2 schildpadden in de tuin. Wel jammer dat die mensen mijn ouders wijs maakten dat een dagje door Jeruzalem slenteren leuk zou zijn en dat ik het vast wel heel bijzonder zou vinden om de grot te zien waar Jezus geboren zou zijn. Ja, doei!!!! Het enige leuke was die hele vette klim bij Jericho (Wadi Och). Daarna beloofden mijn ouders mij een leuk zwemuitje in de Dode Zee. Dat je daar vervolgens juist geen zwembewegingen moet gaan maken, hadden ze er niet bij verteld -;
Moe van alle opgedane indrukken hadden mijn ouders snel nog een vakantie nodig, nu om eens echt tot rust te komen. Dus wat deden mijn ouders deze zomer? Ze haalden Olijfje uit de stalling bij oma en kachelden op hun gemakkie, maar wel 3 hele reisdagen lekker met het busje naar de Vercors! Maar stil zitten op een camping, met een boekje op de campingstoel in de zon terwijl mijn zusje en ik bij het animatieprogramma zijn is er niet bij voor mijn ouders. Nee, wij gingen wandelen, de volgende dag weer wandelen, daarna, hoewel ze aangaven dat het doel van de reis de stoeltjeslift zou zijn, gingen we weer wandelen en de dag daarna gingen we, hoewel dit keer de doel van de trip hangbruggen zouden zijn, weer wandelen. Want ja, het was nu eenmaal 5 kilometer lopen naar de hangbruggen en je kon er niet met de auto komen.
Mijn zusje en ik zijn de volgende dag op de barricaden gaan staan….wij wilden niet meer wandelen. Wij wilden zweven, tussen de boomtoppen in het Parcours Avontures in de Trieves-vallei. We wilden de kennis van het Frans van mijn vader testen door aan een groot pedagogisch labyrinth mee te doen. En we wilden wel eens op zijn Frans, bourgondisch lunchen. Maar wat we vooral graag wilden, was eindeloos zwemmen in het kleine, maar aangename zwembad op de camping!